Zijn rug krom gebogen
Over het stuur
Zijn ogen priemend naar voren
Het ritme zijns benen in strakke kadans
Ranselden beide pedalen
Volmaakte souplesse
Dat streefde hij na
Men zag hem ook altijd van voren
Ja, zelfs de rustplaats bereikte hij ’t eerst, want
wie laatst was moest alles betalen!
Weerbarstige velo’s
met kwalijk gedrag
Zij brachten hem vaak in problemen
Ze wierpen hem af zonder enig respect
En lieten hem grouwelijk falen
Hij noemde zijn velo
Ooit zijn stalen ros
beteugeld door hem die hem stuurde
maar ’t ros liet hem vaak met een daav’rende kwak
op ’t harde plavuizel neerdalen
Zo vaak al gevallen
Zo vaak neergegaan
Zo vaak zijn gelaat reeds ontsierd
Met bulten en korsten
Van opgedroogd bloed
’t is toch niet, dat g’u daarmee vertiert?
Oh, Eelco neem kennis toch
van dit relaas
Wees dapper beslis zonder schroom
En wijs straks je kleinkind
Als ge wandelen gaat
Kijk daar hangt Opa’s velo... in den wilgenboom!
Zaltbommel
Frans van den Heuvel, 7 maart 2008
Waardeer het gedicht: Le malheur d´Eelco
Beoordeling: 4.5
Aantal stemmen: 168
Aantal hits: 8500
Verstuur het gedicht 'Le malheur d´Eelco' als e-card.
Stuur een gastgedicht in.